KOTWY

Podstawową metodą badań wykorzystywaną do pomiaru nośności kotew w warunkach dołowych „in situ” jest próba wyrywania kotew z otworu wiertniczego. Badania tego rodzaju stosuje się dla celów weryfikacji jakości wykonania obudowy kotwowej. Po zabudowie kotew jest obciążana statyczną siłą rozciągającą generowaną za pomocą przyrządu do testów nośności kotew (prób wyrywania) zwanego wyrywarką typu WK- 33. Siła ta ulega stopniowemu zwiększaniu, aż do momentu utraty przyczepności z górotworem. Sygnalizuje to gwałtowny spadek wartości siły wyrywającej ją z otworu, odzwierciedlający się spadkiem ciśnienia na manometrze układu hydraulicznego przyrządu. Manometr przyrządu posiada dodatkową wskazówkę osiągniętego maksimum (czerwona wskazówka poruszająca się ze wskazówką ciśnienia do maksymalnego wskazania – wskazówka ciągniona) co pozwala na uchwycenie momentu zerwania kotwy. Siła rozciągająca zmierzona w momencie wyrwania jest traktowana jako parametr nośności kotwy.